Daar zit ik dan, om 7 uur ’s ochtends op het vliegveld van Kathmandu. Terwijl de stad en de taxichauffeurs langzaam ontwaken, is het vliegveld al in volle glorie en bruist het van leven. Ik heb net afscheid genomen van Sascha, m’n allerbeste mattie en reisgenoot van de afgelopen maand. Best gek! Wat een mooie avonturen hebben we samen meegemaakt in Nepal. Wie had dat gedacht toen we 26 jaar geleden beide op de Mesdagstraat geboren werden. Een kleine update van de afgelopen zeven weken, waarin ik ga proberen zo min mogelijk woorden met de letters A en Z te gebruiken. Het reizen komt soms met een prijs, in dit geval de twee letters van m’n toetsenbord.

Het begon allemaal zeven weken geleden toen ik na een lange vlucht vanuit Colombo aankwam in Kathmandu, de kleurrijke en chaotische hoofdstad van Nepal. Ziek zijnde heb ik de eerste dagen vooral kennis gemaakt met het wat geel uitgeslagen plafond van hostel Sparkling Turtle. Ik had dus nog vrij weinig van het land gezien, geproefd en ervaren, voor ik begon te schrijven voor tijdschrift MyLife, dat volledig gaat over Nepal. Een interessante ervaring!

Het maakte het er niet minder leuk op. De eerste week deed ik in Birtamod, een kleine stad in het Zuidoosten van Nepal, in een klein, gezellig kantoor vanuit m’n laptop onderzoek naar dit onbekende land. Ik leerde over Kumari, een Hindoe-traditie waarbij jonge meisjes aan een tempel gedoneerd worden. Ik leerde over de Nepalese vrouwen, die net als vele Sri Lankanen, naar landen als Libanon reizen om te werken voor een beter leven. En realiseerde me, nogmaals, hoe verbonden de wereld eigenlijk is. Dankzij m’n lieve hostfamilie leerde ik ook over Nepalese tradities en gebruiken. Eten wordt niet gedeeld, bruiloften worden groots gevierd en gastvrijheid is grenzeloos.

Na een week vond Navin, de eigenaar van het tijdschrift, dat het tijd was voor mijn volgende avontuur, een bezoek aan het meditatiecentrum van zijn oom. Per Nepalese taxi, oftewel met 20 mensen in één jeep, reisde ik van het stikhete Birtamod de koelere bergen in. Ten midden van de groene bergketens, regelmatig versierd door wolkendekens doemde Osho Divine Doors op. Redelijk onbevangen en ongeïnformeerd, ging ik tijdens de eerste meditatiesessie in lotuszit klaarzitten. Er werd me vriendelijk verzocht op te staan met de boodschap ‘this is a different kind of meditation’. En dat was het. Elke ochtend om zes uur stond ik samen met andere Nepalezen te dansen, te zingen, te springen en te schreeuwen. Een bijzondere maar bevrijdende ervaring!

Na twee weken rust, reinheid en regelmaat reisde ik samen met de Franse docent en documentairemaakster Sonia terug naar Kathmandu, de stad van drukte, vervuiling en chaos. Wat een heerlijke stad! Nog heerlijker als je bff van thuis je daar opwacht met een enorme glimlach en een koud Nepalees biertje. Deze reünie na acht maanden hebben we dan ook even goed gevierd, realiserend dat een kater wanneer 16 toch anders is dan wanneer 26. Het mocht de pret niet drukken, vol enthousiasme hebben we ons in de hoofdstad gestort, al snel ontdekkend dat onze reisstijl redelijk vergelijkbaar is: weinig regelen, af en toe de kaart er eens bijpakken, alsnog verdwalen, iedereen bevragen en dan toch de weg vinden. En heel veel lachen. Uiteraard.

Met deze mindset reisde we allereerst naar Bhaktapur, waar we in een rokerig barretje onze bucketlist schreven: neushoorns spotten, dansen op de top van een berg, een selfie met een monnik en nog 24 andere doelen voor deze reis. Lekker optimistisch! Van het historische Bhaktapur reisden we per bus, zowaar van te voren gereserveerd, naar Pokhara. Eigenwijs als we zijn besloten we, al luisterend naar Independent Women van Destiny’s Child, een vijf-daagse trekking zonder gids en dragers te doen. Zelfs toen we in elke winkel ontmoedigd werden door de lokale bevolking: een vijf-daagse trekking, vier vrouwen, tijdens regenseizoen? Aiaiai. But we did it! Vijf dagen wandelen, klimmen door weer en wind met een zware backpack. Langs rijstvelden, de Himalaya’s op de achtergrond, rustend in kleurrijke bergdorpjes terwijl we de bloedzuigers van onze benen trekken. Wie zei ook alweer dat we dit niet zelf konden?

Van Pokhara naar Chitwan National Park, waar we kennis maken met meneer Monsoon oftewel 48 uur regen achter elkaar. We brengen twee dagen door met films en versieren een muur met onze schilderkunsten. In Sauhara treffen we een neushoorn in de hoofdstraat terwijl we genieten van een lokaal biertje. Dat terwijl we net een superdure safari geboekt hebben. Shit happens! Terug in Kathmandu genieten we van het Nepalese nachtleven. Een bezoek aan bergdorp Nagerkot met als doel terug naar rust en reinheid, mondt uit in een avond Long Island Ice Tea’s met twee Zuid-Afrikaanse dames. Voor zover de goede voornemens.

En nu.. Sascha is zojuist in het vliegtuig gestapt op weg naar New Delhi. Ik vlieg over een aantal uur naar de Dhaka, de hoofdstad van Bangladesh. Met gezonde zenuwen hebben we afscheid genomen, benieuwd naar de avonturen die we los van elkaar gaan beleven. Keep you updated!

Liefs vanuit Kathmandu,

Josephine, vrijwel het enige woord zonder A of Z