Hallo lieve mensen!

Mijn laatste bericht vanuit Beiroet in Libanon alweer! De tijd vliegt voorbij, de verhalen stapelen zich op dus een mooi moment voor een kleine update vanuit Hostel Beiroet. De plek die ik inmiddels mijn thuis noem met m’n mede hostelgenoten die ik inmiddels als m’n (tijdelijke) familie beschouw. Inclusief een stukje van mijn echte familie, namelijk m’n lieve broeder die me sinds twee weken vergezeld in Beiroet. Met z’n allen ontbijten, koken en afwassen, roadtrips in de weekenden en ‘s avonds feesten in een van de vele barren. Het allerliefst eindigen we zo’n avond met het beklimmen van een van de vele verlaten gebouwen in Beiroet. Dankzij spoorloze Libanese makelaars kijken wij ‘s nachts regelmatig lichtelijk beschonken uit over de lichtjeszee genaamd Beiroet. Hmmm, ik ga het missen..

En dan breng ik doordeweeks nog steeds het grooste deel van mijn tijd door in Shatila, een vluchtelingenkamp in het Zuiden van Beiroet. Samen met m’n Duitse en Kroatische hostelgenoot spenderen we avonden met het maken van opdrachten voor de kids. Uiteraard zonder kopieerapparaat of printer, oftewel 150 kopietjes lekker met de hand. Het is dubbel en dwars de moeite waard. De kinderen zijn zo dankbaar en enthousiast. Het liefst met hun hoofd rustend op tafel werken ze hard aan de opdrachten hopend op een high-five aan het eind van de les. Met een dikke glimlach verlaten ze dan het lokaal. Oh, wat ga ik ze missen!

En wat ga ik Shatila missen. Het is zonde dat de Libanezen zelf niet in of rondom Shatila willen komen want het is een bijzondere plek. De Libanezen hebben gelijk, het kan er gevaarlijk zijn. Niet alleen de burgers, ook de Libanese politie komt niet in of rondom het kamp. Als gevolg hiervan is Shatila opgedeeld in verschillende gebieden die door aparte gewapende groepen worden gecontroleerd. Als ik een middag samen met twee hostelgenoten help bij een project in het kamp, breekt er een vuurgevecht uit tussen twee van deze groepen. Er wordt ons verteld dat we ons niet te veel zorgen moeten maken, het gebeurt regelmatig, even schuilen en dan gaat het leven weer verder. En dat deed het ook. Toen we een aantal minuten na de laatste schoten met trillende handen het kamp verlieten, metselde een oude man weer rustig verder aan zijn winkel. Kinderen renden weer over straten, speelden voetbal. Scooters en busjes overal. Life goes on..

Maar dit is niet de enige kant van Shatila. Voordat deze zelfde dag onrust uitbrak, dansten we nog in de smalle straten van het kamp met een Palestijnse vlag in onze handen. Op zoek naar het project werden we door een aantal van de kinderen aan de hand genomen. Straks het project, eerst dansen. Vanuit een karaokemachine klonk Arabische muziek, een groep mannen danste dabke, de vrouwen verzamelden zich om ons heen terwijl zij het schouwtoneel filmden. Als we weglopen grijpt een man mijn arm en zegt: This is also Shatila, tell the people at home about it. En hij heeft gelijk. Shatila is voor veel mensen en kinderen hier thuis, een veilige haven in een onveilige situatie. Zonder veel bezittingen hebben mensen een kleine stad binnen Beiroet gecreëerd. Smalle straten, scheefgebouwde huizen, kleine winkeltjes en overal elektriciteitskabels. Daarnaast heeft Shatila kinderen, veel kinderen. Ik moet steeds denken aan een zin uit de vliegeraar, weliswaar over Afghanistan maar zo treffend: this place has a lot of children but little childhood. Het is daarom zo mooi dat m’n Syrische collega’s zonder veel elektriciteit of schoolspullen erin slagen dagelijks een veilige plek te creëren waar kinderen kunnen leren en spelen. Het is een plek waar de kinderen ten minste voor een paar uur per dag even kind kunnen zijn. Lekker rennen, lachen en klieren in de klas.

Het einde is echter helaas in zicht. Het laatste weekend in Libanon ga ik samen met m’n broertje en hostelgenoten richting de sneeuwachtige bergtoppen van Libanon. Een klein dorpje in de Bergen genaamd Bcharre. De plek waar Libanon’s bekendste schrijver, Khalil Gibran, geboren werd. Ook de plek waar de rijke Libanezen hun winters doorbrengen in luxe hotels terwijl zij overdag de skipistes onveilig maken. Een fijne plek, lijkt me, om de afgelopen twee maanden in Libanon in me op te nemen. En daarna van de sneeuw naar de zon. Na het weekend vlieg ik naar Sri Lanka, op weg naar een nieuw avontuur dus voor de allerlaatste keer..

Liefs uit Beiroet,

Josephine